Τα ανυπέρβλητα εμπόδια μπροστά σε ένα άτομο με αναπηρία
Η εποχή εκείνη που η αναπηρία ήταν συνώνυμη του οίκτου και της φιλανθρωπίας έχει περάσει προ πολλού. Όμως δεν παύει να αποτελεί ακόμα και σήμερα ένα θέμα – ταμπού, παρά το ότι τα άτομα με αναπηρία είναι σήμερα υποκείμενα δικαιωμάτων, που διεκδικούν δυναμικά πολιτικές που θα διευκολύνουν την καθημερινότητά τους σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δράσης, πολιτικές που θα διέπονται από τις βασικές αξίες της ισότητας και της αλληλεγγύης.
Όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ, μέσω της κείμενής τους νομοθεσίας σήμερα εφαρμόζουν μία σειρά μέτρων, που στοχεύουν στην προώθηση της συμμετοχής των ατόμων με αναπηρία, των νέων, των γυναικών στην παραγωγική διαδικασία προσαρμόζοντας σταδιακά το εργασιακό περιβάλλον στις ανάγκες τους. Ορθά σκεπτόμενη η Ε.Ε. υποστηρίζει πολιτικές που θεωρούν πως το οποιοδήποτε οικονομικό κόστος αυτών των προσαρμογών είναι αποδεδειγμένα μικρότερο από το κόστος της δια βίου επιδοματικής πολιτικής και των επιπρόσθετων οικονομικών βαρών που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες των αναπήρων.
Παρόλα αυτά υπάρχουν ακόμη στερεότυπα που ορθώνονται ως ανυπέρβλητα εμπόδια μπροστά σε ένα άτομο με αναπηρία. Αν μάλιστα έχει και την ατυχία να είναι γυναίκα τότε τα προβλήματα γίνονται πολλαπλά. Γιατί τότε μιλάμε για προβλήματα που οφείλονται αφενός στο στίγμα της αναπηρίας (προκαταλήψεις, στερεότυπα και αρνητική αντιμετώπιση λόγω έλλειψης σωστής ενημέρωσης για τις πιθανές ικανότητες του ατόμου με αναπηρία) και αφετέρου στο γεγονός ότι είναι γυναίκες.
Πως μεταφράζεται αυτό στις σύγχρονες ευρωπαϊκές κοινωνίες; Δυσκολία πρόσβασης των γυναικών με αναπηρία στην εκπαίδευση, στην ένταξη στην παραγωγική διαδικασία, στη δημιουργία οικογένειας κλπ, με σοβαρές επιπτώσεις στη διαδικασία ένταξής τους στα κοινωνικοοικονομικά δρώμενα της τοπικής κοινωνίας.
Η γυναίκα με αναπηρία σήμερα καλείται καθημερινά να δίνει μια διπλή μάχη ενάντια σε στερεότυπα, αποκλεισμούς και διακρίσεις και λόγω φύλου και λόγω της αναπηρίας αντιμέτωπη με το φάσμα της απόρριψης και της μη αναγνώρισής της ως γυναίκα. Γεγονός που αφήνει ανεξίτηλα σημάδια στην προσωπικότητά της και πολλές φορές αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα της ολοκλήρωσής της ως γυναίκα και ως άνθρωπος.
Παραδοχή μιας σκληρής πραγματικότητας
Σε μήνυμά της η Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία σημείωνε:
Οι γυναίκες με αναπηρία υπόκεινται σε αρνητικές διακρίσεις τόσο λόγω φύλου όσο και λόγω αναπηρίας. Συνεπώς, βιώνουν διακριτική μεταχείριση όχι μόνο σε σχέση με τις γυναίκες χωρίς αναπηρία αλλά και σε σχέση με τους άντρες με αναπηρία.
H Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία στη συνέχεια παρέθεσε και μια σειρά από στοιχεία που τεκμηριώνουν ότι η διάκριση είναι …γένους θηλυκού. Στοιχεία τα οποία επιγραμματικά σημειώνουν πως:
Aν και οι γυναίκες και άνδρες με αναπηρία είναι πιθανό να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο της φτώχειας, η κατάσταση είναι δυσμενέστερη για τις γυναίκες κυρίως λόγω της περιορισμένης πρόσβασής τους στην αγορά εργασίας εφόσον δεν έχουν ίσες ευκαιρίες πρόσβασης στην εκπαίδευση, δεν αποκτούν επαγγελματική κατάρτιση και εμπειρία και ως εκ τούτου υφίστανται διακρίσεις στον τομέα της απασχόλησης.
Ακόμη και σήμερα υπάρχουν πολλοί που θεωρούν πως η γυναίκα με αναπηρία δεν μπορεί να ανταπεξέλθει ταυτόχρονα στον διπλό της ρόλο, και ως γυναίκα εργαζόμενη και ως σύζυγος και μητέρα. Για όσες αποκτούν παιδιά, η ανατροφή καταλήγει να είναι δύσκολο έργο και σχεδόν ασύμβατο με την επαγγελματική τους σταδιοδρομία από την στιγμή που η ίδια η Πολιτεία δεν έχει καταφέρει να παρέχει ικανοποιητικές υπηρεσίες υποστήριξης της οικογένειας.
Μια επίσης σκληρή πραγματικότητα είναι και το γεγονός πως η γυναίκα με αναπηρία διατρέχει συχνά μεγαλύτερο κίνδυνο βλάβης ή κακοποίησης, παραμέλησης, ή αμελούς μεταχείρισης και εκμετάλλευσης. Συχνά γίνεται θύμα σεξουαλικής κακοποίησης ή βίας από ένα μέλος της οικογένειας ή από το ίδιο το άτομο που την φροντίζει και σπανίως προβαίνει σε καταγγελία, λόγω της εξάρτησης που έχει από τον φροντιστή της και λόγω της μη οικονομικής της ανεξαρτησίας.
Σε αυτές τις παραδοχές θα πρέπει να προσθέσουμε και ένα σημαντικό ποσοστό γυναικών με αναπηρία το οποίο λόγω χαμηλού εισοδήματος δεν παρακολουθείται από γιατρούς, δεν πραγματοποιούν προληπτικές εξετάσεις με αποτέλεσμα τη γενικότερη επιδείνωση της υγείας τους.
Σε αρκετές χώρες της Ευρώπης, μάλιστα, έχουν γίνει καταγγελίες από το Ευρωπαϊκό Φόρουμ Ατόμων με αναπηρία, ότι πραγματοποιείται αναγκαστική στείρωση σε πολλά άτομα (περισσότερο γυναίκες, κορίτσια) με νοητικές ή ψυχοκοινωνικές αναπηρίες, με το πρόσχημα της καλύτερης ζωής του ατόμου.
Τέλος, επισημαίνεται η απουσία της ανάπηρης γυναίκας στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Αν οι γυναίκες γενικά υποεκπροσωπούνται στα κέντρα λήψης αποφάσεων σε όλα τα επίπεδα, τότε οι γυναίκες με αναπηρία είναι σχεδόν απούσες με αποτέλεσμα να δυσχεραίνεται η μετάβαση προς μία κοινωνία χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις.
Πηγή Disabled.gr
Blogger Comment
Facebook Comment